AĞLA BENİ

    Sigarasını mı yaşadıklarını mı içiyordu adam belli değil. Bir ileri bir geri voltalar attığı salondan dar bir koridormuşçasına geçtiği, evin, aslında hayatının koridorlarını geçti. Kapısı aralık odanın başında durdu. Söyleyeceği sözleri toparladı, yutkundu ve içeri girdi.

 Kadın boşluktaki gözlerini yine boşluğa bakar gibi ama aslında adamın içini deler gibi baktı. Bacaklarını yukarı çekmiş, tutunamadığı her halinden belli hayata anne karnı huzuruyla yapışmaya çalışıyordu…

    Hazırladığı hiç bir cümlenin yetemeyeceğini hissetti adam. Yutkundu yine. Sözler bu işi çözemeyecekti, belliydi. Tenis oynadıkları günler de öyleydi. Sessiz, sözsüz ama  neşeli günler. Hamlelerini her zaman karşılamıştı kadın. Her türlü ters köşede canını dişine takıp savuşturduğu hamlelerini anımsadı birden, kahkahalar atarak hem de… Güzel kadın güzel oynuyordu. Yenildiğinde sorduğu soruyu hatırladı;

‘Yeniden oynayalım mı ?’

 Bak bu kez aynı hataları yapmayacağımı göreceksin, derdi. Kabul ederdi kadın… Hep kabul ederdi…

   Biraz yaklaştı. Dayanamazdı kokusuna biliyordu. Eğildi önünde. Saçlarına dokundu, gülümseyerek,  gerçekten gülümseyerek fısıldadı.

Yeniden sevebilir misin beni?

   Yeniden oynayalım. Yeniden yapalım.. Yeni bir iş. Yeni bir şehir. Yeni çözümler. Yeniden yeniden yeniden… Daha tuhafları geldi aklına. Eskimiş, yenisini alalım. Atalım, yenisinı bulalım. Evlenelim, yeniden evlenelim. Çocuk yapalım. Olmadı bu, yeniden yapalım. Yeniden mi?

Yeniden sevebilir misin beni  mi:)

Gülümsedi, yüzüne baktı adamın. O zaten seviyordu ki. Sevdiği için istemiyordu zaten, yeniden…

Ağla beni, dedi. Ruhum hala sende, akıt gözyaşlarınla beni dışarı.

    Bedeninin nerede durduğunun hiç önemi yoktu. Esir kalmış ruhunu geri istiyordu kararlılıkla. Ağla beni, dedi  yeniden…

Yeniden sevemem. Ben kendime ağladım, sen de ağla beni.

Kokusu yetmemişti bu kez. Adam ağladı O’nu…