BÜYÜyemeyen ÇOCUKLARA...

Böyle büyümemeli çocuklar, böyle devleşmemeli... Çocuklar kendiliğinden büyümeli, anne koynunda, baba kucağında...

Bir Merhaba Öncesi

Ne kadar çabaladığımı tahmin bile edemezsiniz, nasıl mücadele ettiğimi, kimlere dirsek atıp hangilerine çelme taktığımı...

Beni başlarda kabul etmeyen  daracık bir kabın içindeyim, kabin mi demeliydim bilmiyorum, henüz o kadar geniş bir dağarcığa sahip değilim... O da olacak...

Bugüne kadar nasıl da yolundaydı her şey. Karanlıktı gerçi. Hiç bir şey görememek bir yana, olanın bitenin farkında olup, bir şey yapamamak da cabasıydı. Yine de memnundum hayatımdan. Oysa buna hayat demiyorlar henüz. Hayat kapısında beklemek, üstelik de nelerin beni beklediğini hiç ama hiç bilememek...

Düne kadar, kendimi öyle ya da böyle kabul ettirmiştim huzur kundağıma. Eyy kundak, neyi yanlış yaptım da itiyorsun beni dışarıya, görmez misin soğuk bir zemheri ayazı dışarısı, hiç mi insafın yok senin!

Sular çağladı önce, tutunamadım bir yere, ellerimi kapadım yüzüme. Heyhat, suya karıştı kan, göz gözü görmüyor... Gidiyorum... Gidiyorum.... Çığlığıma sevinenlerin dünyası bu! Sevinmeli miyim?

Gözlerim kamaşıyor ışıktan, uyumak istiyorum yeniden, her yerim ağrıyor. Bir ses, bir çift göz, bir yumuşak el...

- Merhaba, nihayet geldin...

- Sen de kimsin?

- Ben annen, bak baban da burada.

- Memn...

‘’Acele etme memnun olmakta. Ne göreceğini bilmiyorsun. Çok sınavdan geçeceksin…’’ dedi bir ses…

 TırTıl